Ik liet Nelleke gisteravond al weten…, “volgens mij kan ik morgen wel eens in de kas gaan kijken wat er op dit moment gaande is”. Ik kom in de winter eigenlijk helemaal niet in onze kas en moestuin, daar is verder ook niets te beleven als het kwik lekker onder de 0 graden verblijft. Maar ik ben er vanochtend even wezen kijken, en ja hoor! De thermometer daar liet bijna 8 graden zien. Te gek! Leuk! Fantastisch! Moestuinkriebels! Tijd voor spinazie en sla!
Onder glas met een kas
We hebben niet een belachelijk grote kas, hij meet een kleine 12 m3. Maar er is voldoende ruimte voor een blauwe druivenrank die elk jaar zo’n 60 trossen overheerlijke druiven levert, er is een 6 m3 grond waar vooral kruiden, tomaten en paprika’s in verbouwd worden en er staan een 10-tal aardbeienplanten die 2 maanden eerder aardbeien geven dan de vele planten buiten. Én er is een extra verdieping gemaakt van aluminium met daarop een houten bak met zo’n 10 cm aarde. Die bak meet zo’n anderhalf bij 2 meter, en dáár ben ik vandaag mee aan de slag geweest. Wat verderop in het seizoen gebruik ik deze tweede verdieping voor de opkweek van gewassen die, als ze groot genoeg zijn, verhuizen naar de moestuin, maar zo in het voorjaar gebruik ik deze bak als extra’tje voor wat lekker vitaminerijk groenvoer.
Wie zaait zal onkruid wieden
Het is inmiddels februari geworden, en eind januari, begin februari kan onder, zoals ze dat zo mooi noemen, koud glas al het één en ander plaatsvinden. En dan vooral sla en spinazie. En dat heb ik vandaag dan ook gezaaid. Ik zaai altijd in rijtjes. Niet omdat ik wil dat alles er perfect uitziet, maar omdat ik altijd vergeet waar ik dingen heb gezaaid. Het is een gewoonte die ik van mijn vader heb overgenomen. Sterker nog…, mij vader spant eerst een touwtje waar hij zijn boontjes exact naast plant, maar zo gek doe ik het niet. Zaaien in rechte lijntjes heeft nog meer voordelen. Nu valt het in een kas reuze mee met onkruid, maar in een beetje moestuin groeit meer onkruid dan je kan weg schoffelen. Als je gewassen in rijtjes zaait, weet je altijd exact waar ze staan. En voorkom je dat je ze ondersteboven schoffelt.
Geultjes voor de zaadjes
Maar nu de spinazie en sla. Ik heb de grond losgemaakt, een paar keer goed water gegeven en toen heb ik twee lange geultjes gemaakt. Ik gebruik daar altijd een houten stok voor en een klein metalen schepje waar ik de punt van gebruik. De stok zorgt ervoor dat ik een enigszins recht geultje maak, want ik heb een redelijk slecht ontwikkeld timmermansoog. Als ik de geultjes klaar heb giet ik er wat water in met een kleine gieter. Altijd regenwater, gelukkig ruim voldoende aanwezig in Nederland. De tweede keus is slootwater. Nooit kraanwater. Vervolgens verdeel ik de zaadjes in de geultjes. De gemengde sla die ik vandaag gezaaid heb gaat er gewoon lekker los in, de spinazie gaat wat nauwkeuriger. Elke ongeveer anderhalve centimeter een zaadje, zodat ze elkaar straks niet het leven zuur maken. Dan netjes toestoppen met wat losse grond, licht aandrukken, wat gedroogde koemestkorrels er overheen en nog een plens water als toetje. En nu geduld hebben.
Maar wie zaait zal ook oogsten
Spinazie en sla houden van water, dus de komende weken ga ik geregeld even de kas in om de grond mooi vochtig te houden. Het zijn koude kiemers, dus de temperaturen van nu zijn prima om de zaadjes een duw in de goede richting te geven. Ik verwacht dat we over een week of 4 à 5 de eerste nieuwe vitamines van dit seizoen wel op ons bord zullen hebben liggen. En dan ben ik ook alweer aan het zaaien in de moestuin. En zo snel gaat het dan gewoon!
Jacobus
Geef een reactie