Koffiedate

Het is een tijdje rustig geweest op Proeven met Liefde. Toen ik vandaag zocht naar een geschikt recept wist ik het eigenlijk even niet. Ik heb wel een aantal recepten klaar staan, maar die vertellen eigenlijk niks over wat er afgelopen tijd is gebeurd. Dus besloot ik om jullie een update te geven van waar ik afgelopen tijd mee bezig ben geweest! Dus neem er een bakje koffie bij, het is perfect weer voor een lekkere appeltaart, dan praat ik je bij!

Ik kan jullie heel veel vertellen over de scholen die weer begonnen zijn (zoals de meesten van jullie weten ben ik leerkracht), of over de opleiding die ik afgelopen weken heb gevolgd, maar hetgeen waar de meeste tijd en voorpret in is gestoken is natuurlijk onze bruiloft op 16 september. Maak je op voor een lang verhaal 🙂

Het begon allemaal in maart, toen Jacobus op zijn knieën ging. De voorbereiding was spannend. We waren er al snel overuit dat we alles thuis wilden vieren. We hebben het geluk om buiten uit te wonen, met een weiland achter huis en een buurman die BABS is. Vergunningen werden aangevraagd en langzaam kwam alles rond. De ceremonie en het feest konden in het weiland achter huis worden gegeven. Heel bijzonder en fijn, maar ja.. natuurlijk werd het weer nauwlettend in de gaten gehouden. Het leek er niet goed uit te zien. Regen en onweer waren voorspeld. Tel daarbij op de herfststorm op de woensdag ervoor en ik zag ons feestje in het water vallen. Toch bleven we positief: wat nu valt, valt zaterdag niet!

De tent werd de donderdag ervoor gebracht en toen ik thuis kwam uit mijn werk sloeg de schrik om het hart; de tent is veel te klein. Hij is open aan de zijkanten, iedereen wordt nat als het regent! Mijn vader, die samen met mijn schoonvader, aan het helpen was zag het niet zo somber in. Alles komt goed!

De buren kwamen af en toe even polsen: “We halen onze garage zo leeg, op tijd zeggen als jullie het toch binnen willen houden” “Parkeren hoeft niet in het weiland, zo komen de auto’s nooit weg, het mag ook op ons erf” “Ik heb nog wel een partytent, kunnen jullie zo gebruiken”. Toevallig waren er houten vloerdelen over en konden we een pad leggen van onze tuin naar de tent, waardoor niemand door het weiland hoefde te soppen en ja.. als ik het voor me zag kon het toch nog wel iets fantastisch worden.

De vrijdag van te voren begonnen we met het inrichten van het terrein. Hulptroepen werden ingeschakeld en van de tent en het weiland werd iets feestelijks gemaakt. Lampjes versierden het hele pad naar de tent en aangezien mijn familie echte kampeerders zijn, werden er drie de Waardjes opgezet waarin ze konden overnachten. En de schoonfamilie sliep in een caravan en camper! Langzaam maar zeker werd het steeds echter en aan het eind van de dag stond er een heuse feestlocatie.

’s Avonds liet ik Jacobus achter en vertrok ik met mijn vader naar het huis van mijn ouders (om de praktische reden dat ik daar om 8.00 ’s ochtends al bij de kapper moest zijn, maar ook een beetje voor de gezelligheid). Jacobus appte nog dat de buren waren langs geweest en er nu een hele grote poort van bloemen op de brug stond.

En toen was het de grote dag. Waar ik naar terug kijk met een grote glimlach. Het eerste wat ik deed was buienradar checken: het was code geel, maar zoals het nu leek zouden alle buien langs onze woonplaats waaien. Ik ging naar de kapper, familie en schoonfamilie verzamelden zich en om 13.30 was het zover; Jacobus belde aan! Met een glimlach die de hele dag niet van mijn gezicht was te slaan opende ik de deur. Nu ging het echt beginnen!

We reden naar het bos om foto’s te maken en toen we thuis kwamen druppelden de eerste gasten binnen; alle kinderen uit mijn klas, vrienden, familie, collega’s.. we liepen de tent in op de muziek van paper kites, de ceremonie was bijzonder. Vooral omdat we werden getrouwd door onze naaste buurman die alles zo mooi vertelde, de liefde die ik de hele dag heb gevoeld en doordat ik mijn vriend aan het eind ervan mijn man mocht noemen!

Alle gasten hadden iets te eten meegenomen, een beetje voor zichzelf en een beetje voor de ander. We aten aan lange tafels in de tent. Met daarna een feestje waarbij het tot diep in de nacht gezellig was in de Silent Disco en een kampvuur met gitaren. En lichtjes tot zover je kon kijken. Een dag om nooit te vergeten.

Toen we de volgende ochtend wakker werden had ik een euforisch moment; 9 keer ben ik naar Lowlands geweest en genoot altijd van het gezicht dat iedereen brak uit zijn tentje kwam gekropen, opstartte met een bakje koffie, muziekje erbij en dit was precies hetzelfde. Onze festivalbruiloft was geslaagd en nog steeds genieten we na.

(p.s. volgende week ben ik terug met weer nieuwe recepten. Echt waar!)