Vandaag wil ik jullie kennis laten maken met Doortje, onze zwart-witte poes. Eerder schreef ik een verhaal over Micky, maar Doortje is minstens net zo’n portret op zich.
Ik kreeg Doortje op dezelfde dag als Mick, ergens in mei. Ik woonde nog in een flat en miste dieren om me heen. Ik las dat twee katten veel aan elkaar hebben, dus via marktplaats kwam ik bij Doortje terecht. Wat ik aantrof was een heel schuwe kat. Je kon haar bijna niet oppakken, waarschijnlijk doordat een peuter de hele dag achter haar aanrende. Toen ik haar op de een of andere manier toch had meegenomen naar de flat sprong ze direct achter de bank, waar ze de hele dag niet achter vandaan kwam. Met veel geduld en een rustige benadering werd ze steeds een beetje aanhankelijker. Totdat ze na een tijdje op haar rug in mijn armen lag, als een baby’tje. Ik kon alles met haar, nooit beet of klauwde ze en als ze er genoeg van had liep ze gewoon weg. Wel moest alles vanuit haar komen. Ik kon haar niet oppakken, dat vond ze niet leuk.
En ja.. toen kwam het moment dat ik ging samenwonen en de katten mee gingen. Het was maar een half uurtje rijden, maar Doortje heeft de hele dag in het reismandje gezeten. Met grote ogen en een dikke staart. We konden weer van voor af aan beginnen. Tot op de dag van vandaag heeft ze niet meer op schoot gezeten en vindt ze het nog steeds niet leuk als je haar optilt. Ze heeft een hekel aan bezoek en zodra ze mijn moeder aan hoort komen is ze vertrokken, totdat mijn moeder weer weg is.
Maar onder die ogenschijnlijk kille houding zit een knuffelbeest zoals je nog nooit gezien hebt. Doortje is degene die kan praten. Als ze binnenkomt begroet ze je onder luid gemiauw en als je iets tegen haar zegt miauwt ze terug. Ze wil alleen vers eten uit haar eigen bakje en ze loenst een beetje. Als ze in de knuffelstand zit begint ze rondjes te draaien met haar staart en laat ze zich vallen op haar rug. Met haar pootjes wijd nodigt ze je uit om haar buik te aaien en als je dat doet.. kun je niet meer stoppen! Ook al zou je willen, het is gewoon onmogelijk. Het zou best kunnen dat als je regelmatig bij ons thuis komt, je nog nooit een glimp hebt opgevangen van Doortje, maar zodra je alleen met haar bent komt haar ware aard naar boven. Zij is degene die een mol ving (?) en net alsof doet dat ze een echte buitenkat is, terwijl ze eigenlijk stiekem in de kas ligt te slapen. We troffen haar zelfs een keer slapend in het vogelhuisje aan. Ze heeft het uiterlijk van een theemuts. Met een buik die vrolijk heen en weer zwiept als ze aan komt rennen. Ik zal nooit die keer vergeten dat ze aan kwam lopen en haar hele oksel open lag tot op het bot. Waarschijnlijk had ze in het prikkeldraad gezeten en zich los gewrongen, waardoor haar huid scheurde. Zo’n ervaring is voor niemand leuk, maar voor Doortje al helemaal niet. Gelukkig is ze er weer helemaal bovenop gekomen en regeert ze als een koningin over onze tuin. Poes van de buren is iemand met wie ze regelmatig ruzie heeft, ze tolereert geen indringers in haar gebied.
Je merkt; ik ben dol op Doortje. Ik heb een speciale band met haar. Ik ben benieuwd hoe ze er straks op gaat reageren als we een hond krijgen. Ze zal zich toch een beetje aan moeten passen, maar ik hoop niet dat het de reden is dat ze weg loopt. We zullen het zien!
Geef een reactie